گلد کوئست يکي از زير مجموعه هاي شرکتي ست به نام کوئست اينترنشنال . دفتر اصلي کوئست اينترنشنال در هنگ کنگ است. در بين اعضاي هيأت مديره ي اين شرکت خبري از ايراني ها نيست؛ آن ها عمدتاً از اهالي کشورهاي جنوب شرقي آسيا اند. برخي معتقد اند که اين شرکت به محافل صهيونيستي وابسته است، گرچه نمي توان در اين باره اظهار نظر قطعي کرد. کوئست اينترنشنال خود را يک شرکت فرامليتي مي داند و در برخي از کشورها نمايندگي ها يا دفاتري دارد. در ميان اين کشورها خبري از کشورهاي توسعه يافته نيست. في المثل شرکت مزبور در ايالات متحد، فرانسه، آلمان و کلاً قريب به اتفاق کشورهاي توسعه يافته نتوانسته جايي براي خود دست و پا کند. عمده ي کساني که به عضويت اين شرکت درآمده اند از کشورهاي جنوب شرقي آسيا، آسياي ميانه، افريقا و امريکاي لاتين بوده اند. به رغم پراکندگي جغرافيايي کشورهاي مذکور، مي توان وجوه اشتراکي نيز در آن ها يافت:

• زيرساخت هاي توسعه نيافته ي اقتصادي و صنعتي
• ساختار بيمار اداري
• تبعيض، فقر و فساد فزاينده

گلد کوئست کار خود را مبتني بر بازاريابي ‌شبکه‌اي مي داند. شما محصولي را از شرکت مي خريد و سپس خود شروع به يافتن مشتري براي شرکت مي کنيد و در قبال جذب تعداد معيني مشتري از شرکت حق واسطه گري (پورسانت) مي گيريد. محصولات کوئست اينترنشنال عمدتاً جنبه ي لوکس دارند. معمولاً در اقتصاد کالاها را به دو گروه عمده تقسيم مي کنند: کالاهاي اساسي و کالاهاي لوکس.کالاهاي اساسي آن هايي اند که براي گذران زندگي ضروري اند: سرپناه؛ پيراهن و شلوار و کت و کفش و کلاه؛ نان و روغن و برنج و... قس علي هذا. کالاهاي لوکس دقيقاً در تقابل با کالاهاي ضروري قرار مي گيرند. بدين ترتيب کالاهايي لوکس به شمار مي آيند که در زندگي ضروري نيستند، بل که انسان ها به آن ها احساس نياز مي کنند. اين نياز يک نياز واقعي نيست، بل که نيازي کاذب است. کار تبليغات هم ايجاد همين احساس نياز است. عمده ي اقتصاد سرمايه داري مبتني بر کالاهاي لوکس است و براي اين که بازاري پيدا شود و تقاضا افزايش يابد تا اصولاً عرضه اي بتواند صورت گيرد، به ضرب و زور تبليغات در افراد احساس نياز را بيدار مي کنند. پروپاگانديست ها براي ايجاد احساس نياز روي جاذبه هاي کالاها مانور مي دهند. اين جذابيت ها عمدتاً در ضعف هاي بشري ريشه دارند. در جامعه ي مصرف زده ي سرمايه داري اين ضعف هاي بشري ست که بر انسان ها حکومت مي کنند. وگرنه انسان فطرتاً در حالتي از استغنا نسبت به اشيا به سر مي برد و نيازي ندارد که با مصرف هرچه بيش تر به خود هويت ببخشد و قوام وجودي خود را در گرو تعلق فزاينده به کالا و مصرف آن بيابد. مگر آن رسول رحمت- عليه و علي آله صلوات والسلام- نفرمود:« کُلُ شَيءٍ فَضَلَ عَنْ ظِلِ بَيتٍ و جِلْفِ الْخُبْزِ وَ ثَوْبٍ يواري عَوْرَةَ الرَّجُلِ وَ الماءِ لَمْ يکُنْ لِابنِ آدَمَ فيهِ حَقٌ» . گلد کوئست هم جلوه اي از جلوات نظام سرمايه داري و انسان حريص و طماعي ست که مقتضاي ظهور بورژوازي ست. اگر صفحه ي اول کاتالوگ معرفي گلد کوئست را ديده باشيد سخن ام را تصديق خواهيد کرد. بناي کار گلد گوئست تحريک ضعف هاي بشري ست. کالاهايي که گلد کوئست مي فروشد همين جنبه را دارند: سکه ي طلا، ساعت، اقامت در هتل و ... همگي از همين اصل پيروي مي کنند. روال کار بدين منوال است که شما کالايي لوکس را از گلد کوئست مي خريد و بدين ترتيب وارد شبکه مي شويد. شبکه از مجموعه اي از گره ها تشکيل مي شود که به هم متصل اند و اين نقاط اتصال مانند سيناپس هاي عصبي عمل کرده و ارتباط بين اعضاي شبکه را ممکن مي سازند. في المثل در شبکه هاي رايانه اي، هر رايانه يک گره است. در شبکه ي توزيع مواد مخدر، هر يک از توزيع کننده ها يک گره است. در گلد کوئست هم هر کسي که کالاي شرکت را بخرد تبديل به يک گره مي شود و در ازاي افزودن به تعداد گره ها ي شبکه حق واسطه گري( پورسانت) دريافت مي کند. در گلد کوئست به ازاي هر تعادل سه به سه که شکل مي گيرد 250 دلار به فرد مي رسد. به اين اعتبار و فقط به اين اعتبار، گلد کوئست محق است که کار خود را بازار يابي شبکه اي بخواند. اما بايد گفت که اصولاً بحث درباب اين که گلد کوئست بازار يابي شبکه اي ست يا نه بي مورد است. بر فرض که گلد کوئست بازار يابي شبکه اي( آن هم از نوع فرد اعلا!) باشد، چه دردي از بي شمار درد هاي اقتصاد بيمار ايران را دوا مي کند. گلد کوئست و کلاً فعاليت اقتصادي از نوع گلد کوئست، نه تنها دردي از درد هاي ما را دوا نمي کند، بر ضعف و فترت اين تن رنجور نيز مي افزايد. اقتضاي گسترش فرهنگ گلد کوئستي تضعيف فرهنگ توليد گرايي،کار خلاقانه و توسعه ي زير ساخت هاي اقتصادي و اداري ست.